Ik zie mezelf nog zitten, links in de hoek van de zaal, onwennig maar ook met het gevoel dat het een goede stap was. Het was mijn eerste yogales in Amsterdam bij een studio op loopafstand. Dat vond ik belangrijk, loopafstand, want dat verlaagt de drempel om te gaan en op de fiets voelde ik me destijds altijd gehaast. Al geruime tijd had ik last van spanningsklachten en de halve dagen die ik werkte hield ik eigenlijk ook niet meer vol.
Burn-Out
Een burn-out, ik zat er middenin, maar accepteerde het nog maar half. En wat doe je bij overspannenheid of een burn-out in deze tijd? Yoga! Zo belandde ik in mijn eerste yogales. Ik zou er alles aan doen (lees: hard werken) om zo snel mogelijk weer de oude te worden. Ik ben blij dat dat niet gelukt is. De keuze om met yoga te beginnen maakte ik met mijn hoofd. De plek waar ik het grootste gedeelte van de tijd leefde omdat het in mijn lijf nog niet veilig voelde.
Dat zou ik later leren. Ik had geen idee wat yoga mij zou gaan brengen, behalve dat ik voelde dat het een belangrijk onderdeel van mijn herstel – en uiteindelijk mijn leven – zou zijn. Toen ik helemaal uitviel op werk was yoga hetgeen mij een doel gaf op de dag. Sturing. Ik had een plek om naartoe te gaan. Ik probeerde lessen uit, verschillende scholen en na verloop van tijd ontmoette ik iemand die werkte op de yogaschool waar ik vaak kwam. Ze vroeg of ik het misschien leuk vond om als karma yogi te komen werken in de studio. Ik kwam terecht in een fijne community. Ik leerde lieve mensen kennen, voelde me weer deel uitmaken van een groep, maar vooral mocht ik er helemaal zijn, ook als ik verdrietig was of als het lichamelijk niet ging.
De Yoga-Les
Terug naar die eerste yogales. Ik vond het allesbehalve prettig. Al het begin is moeilijk, zo blijkt. Jarenlang had ik mijn best gedaan om zo min mogelijk te voelen en als je dan ineens stil gaat zitten, dan is wat je voelt nogal overweldigend en in mijn geval, erg ongemakkelijk. Ik overleefde vooral door bezig te blijven. Ik leidde een druk (sociaal) leven, wilde mijn studie goed doen, ging meerdere keren per week uit en deed een bestuursjaar. Een avond niks doen thuis op de bank was niets voor mij, dat maakte ik mezelf wijs. Want eigenlijk laad ik juist op wanneer ik alleen ben en inmiddels vind ik het heerlijk om geen plannen te hebben. Niet dat ik wat ik deed niet leuk vond, ik genoot er zeker van, maar onbewust probeerde ik op die manier een leegte op te vullen waar ik toen nog geen weet van had.
Geen Quick-fiks
Yoga maakt niet gelijk alles beter. Als ik terugkijk op het begin van mijn reis dan hoopte ik op die quick fiks: Ik doe yoga, dus nu gaat het beter. Langzaam kwam ik erachter dat dat niet zo werkt en dat dat een ongezond beeld is dat op dit moment in de maatschappij waarin we leven overheerst. Op jonge leeftijd vond er in mijn leven een gebeurtenis plaats waar ik toen maar lastig mee om kon gaan. Gevoelens van verdriet en rouw die ik als ik zesjarig meisje nog niet kon dragen sloeg ik op in mijn lichaam en ik ontwikkelde overlevingsmechanismen die mij lange tijd hebben geholpen, maar op latere leeftijd zijn tol begonnen te eisen.
